Olmadı,olmuyor !

Olmuyor,belki de hiç olmayacak bilmiyorum.İçimde birşeyler var. Söküp atamıyorum,engel olamıyorum. Sanki hep böyle devam edecekmiş gibi. Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi.

Belki her şey çok daha güzel olacak zamanla ama ben bu ihtimali imkansız görüyorum. Eksik, hep eksik bir şeyler. Ne zaman tam olabildi ki??

Bu kez tamam diyorum,evet bu kez tamam. Sonra ne oLuyor peki.? Sadece tek bir kelimeyle  yıkılıyor en sağlam kararlar.

Ve acı da olsa anlıyor insan,yalnızlıktan öte köy olmadığını..Sadece alışmak gerek,içine atmak,biriktirmek.

Susmak sonra,düşünmemek ve kaybolmak kalabalıklarda.Boğulmak,sesliklerde.Ve yok olmak akıp giden zamanla...

İşte bu derece umutsuzum Rabbim!

Sadece ferahlık istiyorum..

Kalbime bir ferahlık ver,ömrüm senin olsun..

Sonbaharı al kalbimden,baharı yaşamasam da olur.

Herkesi al ömrümden,yalnız sen kal nolur !

Veda. . .

Sevemedim Vedaları. .
Uzun yani çok ama çok uzun zamandır blogumu saçmalamak için mesken tutmuş durumdayım, farkındayım. İşte bu gece itibariyle bu saçmalardan seçmelere bir son vermek istedim. Son yazımı karalayıp,kayboluyorum. Daha önce yapmalıydım bunu biliyorum.Neden daha önce. . ?? Yarama basma blog. Salağım işte.. Tam olarak bundan iki yıl önce güzel şeyler yazmak için,başka bir kayboluş sonrası açmaya karar vermiştim bu blogu. Ama sonraları. . ?? Yanii değişti her şey...İnsanlar kötü ! olay bu kısaca.. .  Yine saçmalıyorum . ..
Aslında üzülüyorum . ..Bi dolu anım var.Sonra zaman harcayışım,mutluluğum ve üzüntüm...Kaybedişim belki.Bilmiyorum her neyse.
Ben deli dolu biriyim,ama şu an sadece doluyum. . .Cümlelerim var. Sonra bekleyişler.

Ama herşeye rağman çok güzel insanlar tanıdım bu blog sayesinde onlar ile inşaAllah bağımız kopmayacak. . .Çok sevgili Arzu Keş,Sanal Aşık,Arzu Abla bunlardan başlıcaları... Başkaları da var tabi...Hepsini tanımak,her cümlede,her satırda yaşamlarına biraz daha girmek güzeldi..Bambaşka hayatlardı hepsi.Hoş işte.
Bütün yazılarımı okudum baştan sona,hani eski bir resme bakar gibi . .. Öyle bir şey işte...Pek kayda değer birşeyler de yokmuş aslında..Saçmalık hepsii.Neyse. . .

Yeni bir blog belki...Yeni insanlar falan..Ama anılar hep kalır. Unutulmaz.
Aslında şöyle anlatmak istiyorum bu vedayı.
Bu sefer arabeske bağlamıyacağım.Sevmem ki pek...(:
Sustum. . .
Bazı ihtimaller,ihtimal kalmaya mahkumdur blog. . .
Neyse. . .

Kısa tutalım son sözleri. . ..

Elveda. . .

Zamanla. . .

                                     Evet zaman. . .
Sadece zamanla düzelicek her şey.Belki farkına varacaksın sahip olduklarının,belki kabul ediceksin kaybettiklerini.
Zamanla azalacak acıların,zamanla güçlü olmayı öğreneceksin.Cümlelerin zamanla yerine ulaşmayı becerebilecek..
Ve zamanla geçicek acılar. . .
Zamanla kaybediceksin,en sevdiklerin bile olsa kaybettiklerin . . .
Ve zamanla kazanacaksın. .

Bırak şimdi onlar kazansın,onlar mutlu olsun bırak...Sen hep üzül,hep kaybet.!
Zamanla kazanacaksın,mutlu olcaksın zamanla. . .Hayat bir kenara itmiş gibi ya seni,zamanla merkezi olacaksın bu hayatın.Sadece zamanla...
Değerini bilmek gerek bu zamanların,derinine inebilmek sonra hayatın.
Sadece sabretmek gerek!
Sabretmek!
Beklemek. . .
Ve zamanı iyi değerlendirmek. . .

Fısıltı..

Kız kulesi..
Dost muhabbeti..
Huzur..

Bir daha ki buluşmamızda yapacaklarımızı sıralayalım dostum..

Aylar sonra ki buluşmamız için mesela.

Biliyor musun aslında hep her şeyi erteliyoruz dostum.
Ve ben otuzumuza doğru yaklaştığımızda,hiçbir şeyden zevk almıyacağımızı düşünüyorum. Sanki hayat bitmiş gibi hani..

- O da birşey mi ben bu aralar otuzuma gelmeden öleceğimi düşünüyorum.Hazır değilim biliyor musun?

 Sevdiklerinin ölümünü beklemektense,ölüp gitmek daha iyi aslında tabi.
Ama bu aralar ben ölecekmişim gibi.

Aslında her şey kabullenmekte bitiyor.Geçici bir ayrılık.Sen yahut ailenden biri kısa bir süreliğine ayrı senden.
."Biz burada konuk oyuncuyuz. Bunu sende biliyorsun" 

Dünya hayatı kısa zaten.Sonrası sonsuzluk..

Sonsuzluk..
Bir kere dördüncü sınıfta düşünmüştüm sonsuzluğu.Aklım yetmedi.Bir daha da düşünemedim.

Öyle..

Bazı şeyleri rayına oturtmakla,tam çözüm üretmek arasındaki ince çizgide gidip gidip geliyorum.
Ve artık hayatıma çeki düzen vermek için,her şeyin dört dörtlük olmasını beklemiyorum.Ki zaten bu çok büyük bir saçmalıktı.! Kabul.
Zaman akıp gidiyor.Gitsin de zaten ama boş gitmesin,layıkıyla gidiversin bi zahmet.

Karmakarışık günlerdi geçirdiklerim ve bir dost sevgisi yeri kadar küçüldü kalbim.Hayal kırıklığıydı bu ya da gerçekler.Ayırt edemedim pek.

Sıfırladım an itibariyle her şeyi,hatalarımı kabullenip devam edeceğim artık hayatıma. Yazılı anlatım diye abuk bir ders sebebiyle,yazı yazmaktan tiksinsem de.Sevgili blogum senin yerin ayrı.(: Neyse bu kadar ..
Ve ingilizce dersindeki nostalji rüzgarından bir alıntıyla son veriyorum bu yazıya..

I'm a big big girl
In a big big world
It's not a big big thing if you leave me...

Emilia..