Gel. Her şey herkese anlatılmıyor.

Sahip olduğumuz sürece değerini bilmesek de bazı şeylerin hep bizim kalacağını,hep bizim olacağını düşünürüz. Ta ki bir sabah uyandığımız da artık o şeylere sahip olmadığımız gerçeği ile yüzleşene dek.Artık sahip olmamanın belki de bir daha asla olamayacak olmanın o tuhaf hissi. Kim bilir elimizdeki şeyleri,belki bir başka elde değerlenmesine fırsat vermeden yahut elimize yeni geçen bir başka şey ile kıyasladıktan sonra değer biçmeden sevmeli ve sahiplenmeliydik.O yüzden kabul etmeliyiz güzel kaybettik.Hani ne bileyim belki elindeki minik kurbağa başka bir elde prense dönüşmüştür hissi ya da yeni bir yılana sahip olunca kurbağanın aslında prens olduğunu fark etme hissi daha yaratıcı örneklerle çoğaltılabilir tabi ama ben nedense böyle bir örnek vermek istedim.
Bu güzel kaybediş aynı zaman da güzel bir tecrübe olsun bana...