Kulaklarında müziğinle ve derin düşüncelerinle uykuya dalarsın.Mis gibi bir uykunun ardından,gözünü açar açmaz,ellerin telefonunu arar. Hıh,evet yastığının altındadır. Ama ne yazık ki,ne mesaj ne de bir çağrı vardır.Bu seni yıkmaz,hemen facebook'a girersin,bildirimler,mesajlar,yorumlar. Evet ,olay tamamdır. Bakman gereken profilleri,gereksiz paylaşımların olduğu anasayfanı kontrol ettikden sonra "geriye ne kaldı ki?"diye aklından geçirirsin. Imm,evet ya twitter..Hemen bir günaydın tiviti atarsın felan. Kulaklıklarını takar kahvaltını hazırlamaya koyulursun..
Düşünceler,düşünceler,düşünceler...
"Sadece evde yüzüm asık,dışarıda sempatik takıldım." Dışa vurmasanda beynini kemirir düşünceler,kurtuluşun yok.
İşte böyle olmamalı,bu değil hayat.
Beklenen,yapmam gereken bunlar değil.
Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ama ne yapmamam gerektiği aşikar.
Hadi Selametle Blogcum .
